وقتی که عبدالرحمان بن ملجم مرادی صبح روز 19 ماه رمضان در محراب مسجد کوفه ضربت شمشیرش را بر فرق امیرمؤمنان علی(ع) در هنگام نماز فرود آورد و آنحضرت در خاک و خون غلطید و فرمود: بسمالله وباالله و علی ملة رسولالله فزت و ربالکعبه ( منتهیالامال ج1 / ص 174) به خدای کعبه رستگار شدم, آنگاه از خاک محراب برمیداشت و بر فرق سرش میریخت و میفرمود: منها خلقناکم و فیها نعیدکم و منها نخرجکم تارة اخرت ( طه / 55) ما شما را از خاک آفریدیم و در آن باز بازمیگردیم و از آن نیز بار دیگر شما را بیرون میآوریم. مردم کوفه به سر وصورت خود میزدند و فریاد و اعلیاه سر میدادند, جبرئیل هم در میان زمین و آسمان فریاد برآورد و میگفت: تَهَدَّمَتْ وَاللهِ ارکانُ الْهُدی وَانْفَصَمَتْ العْرُوَةُ الْوُثقی, قُتِلَ ابْنُ عَمَّ الْمُصْطَفی, قُتِلَ علیٌّ الْمُرتَضی منتهیالامال ج1 / ص 174 به خدا پایههای هدایت فروریخت و دیوارهی عروة الوثقی (دژ پولادین آیین خدا) در هم شکست و پسرعموی محمد مصطفی به قتل رسید, علی مرتضی به شهادت رسید.